Interview met vrouwelijke vastgoedbelegger

Ik groeide op in de Filippijnen en kom uit een middenklasse gezin. Ik ben de oudste van zeven kinderen. Mijn financiële opleiding of beter het gebrek daaraan werd sterk beïnvloed door mijn gezinssituatie.

Toen ik jonger was, werkte mijn vader in Oostenrijk als kok voor een ambassadeur, daarna kon hij samen met mijn moeder een bedrijf oprichten dat kristallen kroonluchters en decoraties uit Europa verkocht aan een aantal rijke mensen thuis.

Het leven was goed op dit moment. We woonden in een klein huis met twee slaapkamers en we studeerden aan een privéschool (we waren toen nog met drie kinderen). We hadden een familiebusje en iedere kerst kwam de familie met wat vrienden langs uit de provincie. Mijn vader gaf ze geschenken, soms met contant geld als cadeau (Kerstmis is de belangrijkste feestdag in de Filippijnen).

Door zijn vrijgevigheid heb ik nooit begrepen waarom ik telkens als de examenperiode op school aanbrak, ik op het kantoor van de directeur moest blijven.

Mijn moeder worstelde om op deze dag te kunnen betalen voor mijn examens of maakte promessen zodat ik de examens kon afleggen. Ik moest altijd later met mijn toetsen beginnen dan andere studenten. Ik schaamde me erg voor deze situaties.

Op een dag kreeg ik te horen dat we het huis waarin we zijn opgegroeid moesten verlaten om naar een andere stad te verhuizen, omdat de economie slecht was en het niet goed ging met ons familiebedrijf. Ik had toen net één jaar van mijn bachelor afgerond.

We moesten van school af en opnieuw beginnen. We zijn verhuisd naar een iets groter huis en zijn overgestapt naar een andere privéschool. Mijn vader probeerde een nieuwe onderneming op te richten, maar dat mislukte.

Toch was ik naïef als het ging om de financiële situatie van mijn familie. Mijn ouders spraken nooit echt over geld met hun kinderen, ook al zagen we ze er soms wel om vechten en dit werd mettertijd erger. Toch vond mijn vader dat je kinderen niet kon betrekken bij deze gesprekken.

Binnen enkele maanden was ons leven drastisch veranderd. Er waren dagen bij dat we niet genoeg eten op tafel hadden, er geen geld was om met openbaar vervoer naar school te gaan en dat er geen elektriciteit en/of water meer was.

Een oom van mij werkte in het buitenland en hij besloot me te helpen met mijn schoolgeld omdat mijn ouders geen geld meer hadden om voor de universiteit te betalen. Ik schreef me in voor een studenten bijstandsprogramma waar ik collegegeld kon krijgen.

Het enige wat ik wilde was veertig uur per week werken aan de universiteit, maar ik had toestemming van mijn ouders nodig. Mijn vader was hiertegen, dus ik deed het in het geheim en drong er bij mijn moeder op aan om zich voor mij aan te melden. Mijn broers en zussen waren allemaal ingeschreven op een nabijgelegen openbare school.

Ondanks dit alles moet ik nageven dat ik geluk heb gehad. Ik weet niet van wie ik het heb, maar ik ben altijd goed geweest met geld. Ik ben een spaarder en als mijn moeder me dan geen geld kon geven voor openbaar vervoer, dan had ik altijd mijn spaargeld nog om me te ondersteunen en daardoor heb ik nooit school gemist.

Ik begon ook mijn liefde voor lezen te ontwikkelen. In eerste instantie ontdekte ik de oude romans van mijn tante en de filosofieboeken van mijn oom. Ik las zijn ‘As a Man Thinketh‘ en ‘The Little Prince‘.

Ik bezocht ook de bibliotheek aan de universiteit tijdens mijn vakanties. Ik wilde zelfhulpboeken lezen om mijn genre uit te breiden.
Boekhandels waren mijn favoriete ontmoetingsplaats, ik bracht hier veel tijd door om te bladeren door de boeken en nieuwe releases.

Het was in het jaar 2002 of 2003 dat ik in de bestseller-rubriek Rich Dad Poor Dad zag. Destijds was het voor mij een duur boek. Ik herinnerde het me duidelijk, 350 php of 6,50 euro vandaag voor de zakformaat versie. Dat boek deed me versteld staan en veranderde de manier waarop ik over persoonlijke financiën dacht. Het was de beste aankoop die ik had gedaan toen ik 18 jaar oud was. Ik las eerst drie boeken in deze serie en daarna nog meer in dit genre.

Ik wist dat vastgoed een goede investering zou zijn en iets dat ik gemakkelijk kon begrijpen. Destijds werd ook de beurs niet goed begrepen en veel mensen dachten dat het niet heel anders was dan gokken. Ik had nog nooit van een Indexfonds gehoord en het feit dat internet duur en niet gemakkelijk verkrijgbaar was, maakte het leren zoveel ingewikkelder dan het tegenwoordig is.

Na mijn bachelor ben ik een maand na mijn afstuderen meteen begonnen met een baan bij een callcenter. Ik kon sparen ondanks het feit ik mijn ouders nog steeds gedeeltelijk hielp en alleen woonde. Een jaar later besloten een vriend en ik dat we naar Singapore moesten gaan om betere kansen te krijgen. Ik heb mezelf ervan overtuigd dat als mijn plannen niet zouden werken, ik altijd naar huis kan gaan, een andere baan kan zoeken en weer kan sparen.

Ik vond een baan na twee weken. Dit voelde als de langste twee weken van mijn leven, want het idee dat al mijn geld op zou raken en ik verslagen zou zijn maakte me bang. Vanuit de Filippijnen naar een dure stad verhuizen was een grote gok, maar ik heb het risico genomen en het heeft zijn vruchten afgeworpen.

Ik heb vanaf het begin kunnen sparen terwijl ik het grootste deel van mijn geld naar mijn familie stuurde. Het lukte me om een leeg perceel aan te kopen dat ik wilde gebruiken om een gezinswoning op te bouwen.

We hebben nooit een huis gehad, ondanks dat mijn familie een bedrijf had en mijn ouders er goed aan verdienden. Dit was achteraf gezien mijn eerste vastgoedbeleggingsles.

Ik ontmoette mijn man terwijl hij stage liep in Singapore. Ik heb daar ongeveer drie jaar gewoond en ben toen met hem naar Nederland verhuisd terwijl hij aan het promoveren was bij de TU Delft. Tot op de dag van vandaag wonen we nog in Nederland.